o grze Airfix Dogfighter :: Przegląd tematu

Punkins · Wysłany: Nie 14:12, 09 Wrz 2007 Temat postu:

wildcat nie znajduje sie na wyposażeniu gry airfix... ale jak chcesz zrobię to z przyjemnością Very Happy

Pixel · Wysłany: Nie 12:31, 09 Wrz 2007 Temat postu:

hell cata i wild cata mi znajdz lepiej

Punkins

Douglas SBD-5 Dauntless

Dane techniczne według gry:
Prędkość: 1/4
Zwrotność: 2/3
Zasięg: 3/3
Wytrzymałość 2/4

Dane techniczne:
Wymiary:
Rozpiętość 12,65 m
Długość: 10,06 m
Wysokość: 4,14 m

Silnik:
Wright R-1820-60 Cyclon,
9 cylindrowy,
Gwiazdowy,
1200 KM

Osiągi:
prędkość maks.: 394 km/h na wysokości 4816 m
pułap: 7 407 m
zasięg - 1 795 km

Uzbrojenie:
2 karabiny maszynowe kal. 12,7 mm
2 karabiny 7,62 mm na tylnym łożu
726 kg bomb pod kadłubem i 295 kg pod płatem

Historia
Nowy samolot zaprojektowany na podstawie już istniejącego samolotu Northrop BT-1 i jego produkcję rozpoczęto w 1940 r. Rok wcześniej w lutym Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych i Korpus Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych złożyły zamówienia na nowe bombowce nurkujące, które otrzymały oznaczenia SBD-1 i SBD-2 (ten model miał większe zbiorniki z paliwem i inne uzbrojenie). Wersja "-2" weszła na uzbrojenie Marines w 1940, a model "-1" został przyjęty przez marynarkę wojenną w 1941. Zbudowano 57 SBD-1 i 87 -2. Następny model SBD-3 wszedł do produkcji na początku 1941, w porównaniu z poprzednikami był lepiej opancerzony, otrzymał samouszczelniające się zbiorniki paliwa oraz cztery karabiny maszynowe. Wykonano 584 sztuki tej wersji. Model SBD-4 miał ulepszoną instalację elektryczną na 12 V (poprzednio używano 6 V) i część samolotów została zmodyfikowana jako samoloty zwiadowcze. Zakłady opuściło 780 egzemplarzy tej wersji. Najliczniej produkowana była wersja SBD-5, z silnikiem o większej mocy (1200 KM zamiast 1000 KM). Łącznie wyprodukowano 2956 egzemplarzy tego modelu. Kilkanaście samolotów sprzedano angielskiej Royal Navy, ale nie zostały one użyte bojowo. W marcu 1943 r. zaczęto dostawy wersji SBD-6, która róźniła się od SBD-5 tym, że miała silnik mocniejszy o 150 KM. Wykonano 451 sztuk. Armia amerykańska miała na wyposażeniu nieco zmodyfikowaną wersję SBD, znaną jako A-24, główne zmiany polegały na usunięciu niepotrzebnego haka hamulcowego i zmianie opon. Wyprodukowano 170 A-24A i 615 A-24B, z czego 60 A-24B. Chrzestem bojowym samolotów SBD była bitwa na Morzu Koralowym, kiedy wraz z samolotami TBD zatopiły japoński lotniskowiec Shoho. W bitwie pod Midway samoloty SBD zatopiły 4 japońskie lotniskowce i ciężko uszkodziły dwa krążowniki. Ten sukces został jednak przyćmiony wysokimi stratami jednego z dywizjonów Marines, operującego z Midway. Jego piloci nie znali techniki "helldiving" i w czasie ataków używali metody zwanej "glide bombing", podczas której atakujący samolot poruszał się ze znacznie mniejszą szybkością, co przy silnej obronie przeciwlotniczej Japończyków pociągnęło za sobą niemal całkowite zniszczenie dywizjonu. SBD wzięły także udział w czasie kampanii na Guadalcanal, gdzie zatopiły wiele japońskich statków i okrętów. W 1944 marynarka wojenna zastąpiła je SB2C Helldiver, ale Marines używali ich do końca wojny. Ostatnią poważna akcją tych samolotów był udział w bitwie na Morzu Filipińskim.